Introductie

Deze boekenplank bevat mappen met bouwkundig ontwerp- en tekenwerk.

Ruim 20 jaar heb ik voor architecten, constructeurs, facilitaire dienstverleners, vastgoed beheerders en particulieren getekend onder de vlag CAD&Mauz.

Na de middelbare school, het Stedelijk in Maastricht, ging ik Bouwkunde doen in Delft. In 1990 behaalde ik er m'n Propadeuse.

Bij T/H/E Bouwadviseurs -Tamsma- in Den Haag, vond ik werk als tekenaar en CAD beheerder.
In 1997 werd ik ZZP-er.
KLM Projectontwikkeling was mijn eerste klant.

De ruimtelijkheid van de gebouwde omgeving heeft mij geïnspireerd bij het maken van deze website.

Uitgangspunt is het kantoor als virtuele omgeving met de boekenplank als menu.

De mappen op de plank bevatten een selectie van teken- en ontwerpwerk.

Strandveer

De schilder O. Strandveer is lui. Lui is mijn redding, zegt hij, alsof het vanzelfsprekend is dat hij gered moet worden. Hij schildert en daarmee uit. Voor wie? Daar bekommert hij zich niet om. Hij praat in zichzelf als hij nagaat of hij een eenmaal aangebrachte penseelstreek zal laten staan dan wel zal overschilderen. Laten staan, zegt hij, als hij in de geschilderde partijen een overmoede verbeelding gewaar wordt.

In gesprek met Emest de W. die van tijd tot tijd bij hem aanloopt is hij in staat in een trage stroom woorden toe te lichten wat hem overkomt. Een dun egaal blauw kan hem zo vervullen met liefde voor de kleur

de vlekken die hij neerzet veroorzaakt door het neerzetten; hij beproeft de veerkracht van het penseel bij aanraking van het doen, de balans tussen de kracht die zijn hand uitoefent en de smeuïgheid van de verf, in het klein met fijne penselen of in het groot, als muurschilder, al ontbreken hem daarvoor de opdrachten. Sinds twee jaar werkt hij op het formaat van zijn lichaam, al kan hij zich zulke grote doeken niet veroorloven, de kosten rijzen de pan uit. Het ontberen van grote doeken maakt hem woedend. Voor alles besteedt hij zijn geld aan de aanschaf van het gewenste materiaal. Dat hij zijn stroomrekening niet kan betalen deert hem minder. alsof hij op de plecht van een schip staat en in de verte schouwt. Ik zet streepjes kleur. Ik leg tuinen aan. Ik ga niet op jacht. Ik plant. Ik doe mijn best niet, des te beter. Ik geef toe.

bank onder een boom. Niet slecht, maar ik, Strandveer, werk anders. Ik sleur met het materiaal. Als bij toeval doemt de voorstelling uit het schilderen op. Na alle figuraties en deformaties, na het impressionisme, het expressionisme, het symbolisme, het kubisme, het verzinsel van het surrealisme met zijn toewijding aan de stofuitdrukking, na de dwaze dada-beweging en het bevlogen futurisme, na alle stromingen om de mens, de dingen en de omgeving te schilderen, te tekenen en vertekenen zoek ik mijn eigen weg.

Schilderen is mijn zegswijze, zegt hij plechtig, ja bijna plechtstatig, Ik geef toe aan het penseel, het gedoopte smijdige penseel, ontvankelijk voor wat er staat, zonder angst gaandeweg te vernielen wat ik te voorschijn heb getoverd. Soms moet je het doek een schop geven, zegt

de andere kant van de beek kun je zien hoe de voren van het ploegen zich in de verte aftekenen. Ze lopen evenwijdig en toch zie je dat ze naar elkaar toelopen. Dat komt omdat je hier staat. In feite zijn ze evenwijdig. Laat je de voren evenwijdig lopen Geen perspectief? Heb je een ander ordeningsbeginsel? Op goed geluk? Traag? Toegewijd? Ontheven? Jullie profeet is weg. Hij was degene die je je plaats wees. Nu moet je het zelf weten.'

Met een hoofdknik ten afscheid vervolgt hij zijn weg. Zij zeggen: 'Wie is die man dat hij hier rondloopt?' in je tekening? Kijk niet zo ongelovig. Welk landschap neem je waar, een landschap in perspectief of een landschap dat aan zichzelf is overgelaten? Zeg gerust beide. Als je erop let zie je het landschap in perspectief.

Hij wordt het terrein gewaar vanuit zijn voeten, hij tast, hij is blind, hij houdt zichzelf in balans. Waar is het perspectief gebleven? Niemand? Wat zeg je? Ja jij met die blauwe kiel. Wie ik ben? Dat is nu niet van belang. Kies een plaats uit en ga schilderen. Ga na of je je standpunt in het geding wilt brengen, een bepalend gezichtspunt op grond van de plek waar je staat ofwel dat je het perspectief de wacht aanzegt.

Spiegelkamer

Om zijn eenzaamheid de baas te worden werkte Debrauwe aan een verfijnde inrichting van zijn vertrekken. Een van de kamers liet hij leeg. De wanden bekleedde hij met spiegels.

Hij liet de spiegelbeelden lachen, liet hen glazen vullen en dronk hen keer op keer toe. Zij raakten in een opperbeste stemming. Iedere gedachte aan zichzelf verdreef hij door zich te verlustigen in de aanblik van de spiegelbeelden. Hij zwaaide met zijn armen, sloeg zich op zijn dijen, verwilderde zijn haren en liep met afgemeten passen door de kamer. In zijn verlangen naar macht gelukte het hem een leger van gelijkgezinden te vormen. Hij exerceerde naar hartelust. Na tientallen keren heen en weer te zijn gelopen sloot hij zijn ogen in de overtuiging dat de gelijkgezinden ook hun ogen zouden sluiten. Op de tast verliet hij het vertrek.

Mensen op straat bleven staan kijken naar die zonderlinge figuur die hen allen in verbazing bracht.